Ég vil ekki að barnið mitt hljóti fræðslu frá Blátt áfram

Höfundur: Hildur Lilliendahl Viggósdóttir

[Frá ritstjórn: Þessi pistill birtist fyrst hér 4. júní árið 2010 og er endurbirtur, eilítið breyttur, að gefnu tilefni, í kjölfar umræðna um samtökin á síðustu misserum og vegna nýlegrar fréttar um að samtökin muni fara með fræðsluefni í alla barnaskóla í Reykjavík í vetur, eins og undangengin ár.]

Skjáskot úr einni af auglýsingum Blátt áfram. Auglýsinguna má sjá hér

Samtökin Blátt áfram hlutu mannréttindaverðlaun Reykjavíkurborgar í maí 2010. Það var víðáttuheimskuleg ákvörðun. Og hér er ástæðan fyrir þeirri skoðun minni:

Ég vissi ekkert um þennan félagsskap og treysti honum á forhönd eins og nýju neti – enda hefur maður tilhneigingu til að halda með þeim sem eru á móti ofbeldi og allt það.

En svo var sonur minn staddur við hliðina á mér þegar ein af sjónvarpsauglýsingum samtakanna Blátt áfram var sýnd. Hann var rétt orðinn níu ára. Þetta hefur verið um eða uppúr kvöldmatarleyti í miðri viku. Auglýsinguna má sjá hér.

„Ég vil ekki að einhver strjúki mér og verði góður við pjölluna mína“ og svo framvegis.

Mér krossbrá og vildi helst slökkva á sjónvarpinu í snarhasti. Ég tek fram að skv. Blátt áfram bendir það til þess að ég vilji vernda kynferðisglæpamenn eða sé slíkur sjálf. Sjá t.a.m. ummæli Sigríðar Björnsdóttur á Vísi.is þegar hún er spurð um gagnrýnina: „Það er eðlilegt. Við erum að ýta við málaflokki sem fæstir vilja vita af.“ Barnið mitt er feimið og kvíðið og ég býð ekki í að hann viti nákvæmlega hvað það er sem barnaníðingar gætu gert við hann eða langar að gera við hann. Ég hefði ekki ráðið vel við eða kært mig um slíkar upplýsingar þegar ég var á hans aldri og var þó þúsund sinnum meiri töffari en hann er.

Í kjölfarið fór ég að skoða þetta almennt. Án sérstaks tillits til sonar míns. Ég hef velt því endalaust fyrir mér hvað börn geti grætt á því að vita hvaða líkamshlutar þeirra það eru sem barnaníðingar kunna að hafa áhuga á. Kannski trúir fullt af fólki því að það sé voðalega hollt fyrir þau en ég trúi því ekki. Og ég hreinlega ÞOLI ekki að einhver einkasamtök útí bæ, rekin af fórnarlömbum en ekki fagfólki, skuli taka af mér réttinn til að ákveða hvaða leiðir ég fer í að fræða barnið mitt.

Fræðsluefni frá Blátt áfram – skjáskot af Facebook-síðu samtakanna

Ég myndi til dæmis ekki undir nokkrum kringumstæðum segja barninu mínu hvernig það ætti að bregðast við ef það yrði fyrir  kynferðisofbeldi. Það eru ekki til réttar og rangar leiðir. Og ef börnum eru kenndar einhverjar supposedly réttar leiðir til að bregðast við og á ögurstundu bregðast þau við á einhvern allt annan hátt, sitja þau uppi með skömmina yfir því að hafa verið misnotuð OG að hafa brugðist pabba og mömmu sem voru búin að kenna þeim hvað þau ættu að gera. Það er áhætta sem ég er ekki tilbúin til að taka.

Sú grundvallarregla sem ég hef fylgt í þessari fræðslu á mínu heimili er að líkami hverrar manneskju er hennar yfirráðasvæði. Það þýðir að enginn má snerta son minn án þess að hann gefi leyfi fyrir því sjálfur. Það þýðir líka að sonur minn má ekki snerta neina aðra án þess að hafa fyrir því leyfi. Einfalt mál. Mér finnst ekki nokkur einasta ástæða til að tiltaka kynfæri eða endaþarm í þeim samtölum og kem ekki með nokkru móti auga á að barnið græði á því. Hvað eiga t.d. börn með kvíðaröskun að gera við þessar upplýsingar?

Jæja. Þetta var vinkill númer eitt.

Fræðsluefni frá Blátt áfram – skjáskot af Facebook-síðu samtakanna

Vinkill númer tvö er svo móðursýkin, hræðsluáróðurinn endalausi sem frá þessu fólki kemur. Ég veit til dæmis að þau segja við foreldra að afar og ömmur eigi ekki að vera mikið að kjassa börn. Þegar ég heyrði fyrst af því tók ég mig til og kynnti mér fræðsluefnið sem þau hafa sent frá sér (það litla sem er ókeypis, þau rukka fyrir flestallt sem þau gera, surpriiiise).

Hér eru dæmi um það hvernig foreldrar eiga að meta starfsfólk sem vinnur með börnunum þeirra:

Biðja um og athuga persónuleg og fagleg meðmæli. Þeirra á meðal ættu að vera meðmæli frá öðrum en ættingjum og vinum. Skoða sakaskrá allra sem vinna innan um börn. Ekki reiða ykkur eingöngu á skoðun sakaskrár við mat. Aðeins lítið hlutfall gerenda hlýtur dóm.

Þetta eiga foreldrar að tryggja þegar þeir velja tómstundir/frístundaheimili/leikskóla etc. fyrir börn:

Geta fylgst með og truflað þegar fullorðinn er einn með barni. Samskipti fullorðins og barns sem eru ein saman ættu alltaf að fara fram á opnu svæði. Leitið að félögum sem eru með glugga á öllum dyrum húsnæðisins (þar með talið á skápum) og opin svæði til samskipta. Gangið um húsnæðið til þess að skoða það og spyrjið um svæði sem eru einangruð og óörugg.

Þau taka fram að það eigi að META UNGLINGA VANDLEGA. Unglinga sem vinna með börnum. Í því samhengi segja þau:

Sams konar mat og á fullorðnum. Sakaskrá er trúnaðarmál svo að ekki er hægt að skoða hana.

Þetta er semsagt allt tekið úr .ppt-skjalinu sem má sækja með því að smella hér.

Mér finnst ofbeldismönnum vera gefið óþarflega mikið vald ef við eigum að vera svona rosalega hrædd við þá allan daginn. En það er bara ég. Hér eru tilvitnanir af bloggsíðunni þeirra (ég nenni ekki að setja [sic] á viðeigandi staði, þið fattið þetta):

Blátt áfram fer í grunn og leikskóla landsins með fræðsluna. Bæði fyrir foreldra og kennara. Fullorðna fólkið ber jú alltaf ábyrgðina. Á þeim heimilum sem verið er að beita börn ofbeldi þá koma foreldra eða aðrir ekki til þess að hlusta á okkur. Við sjáum við þeim með því að gera auglýsingaherferðir sem sýndar eru í sjónvarpi og börnin fá þá skýr skilaboð um að ofbeldið sé ekki í lagi og þau geti leitað hjálpar. Búin að fá staðfestingar frá fleiri fjölskyldum að upp um komst er barnið horfði á auglýsinguna.

Og svo:

Hef heyrt af konu sem henti 7 skrefa bæklingnum og sagt þetta gerist ekki í minni fjölskyldu, þarf ekki að fræða mín börn. Nokkrum mánuðum seinna kom það upp að barnið hennar hafði orðið fyrir kynferðislegu ofbeldi.

Ég vil ekki að sonur minn sé hræddur við mögulegt yfirvofandi kynferðisofbeldi. Ég vil að hann geti notið sinnar frjálsu og áhyggjulausu æsku. Sú æska er ekki ásættanlegur fórnarkostnaður þess að hann hljóti „menntun“ og fræðslu um hvað afi hans gæti viljað gera við hann.