Af sæðisneyslu og tíðablóði

Aðsend grein

Á síðustu áratugum hefur áhugi á fjölbreytilegu kynlífi farið sívaxandi. Umfjöllun um það sem fer fram á bak við luktar svefnherbergisdyr þykir ekki lengur tiltökumál og flestir fjölmiðlar birta reglulega pistla og niðurstöður rannsókna með það að markmiði að fólk megi lifa áhugaverðara kynlífi. Hundruð greina hafa verið skrifaðar til að fræða okkur um hina margvíslegu möguleika sem kynlífið býður upp á. Þetta er mögulega allt af hinu góða enda er kynlíf hollt og gott og margar kreddur sem þarf hugsanlega að brjóta á bak aftur.

Eitt af þeim gömlu viðhorfum sem hefur tekist að breyta með töluverðum árangri, er hugmyndin um að sæði tilheyri flokki ógeðslegra líkamsvessa. Eitt sinn var sæði í flokki með hori og greftri en með öflugri markaðssetningu á hugmyndum um sæði í gegnum klám, þar sem konur eru sýndar maka sig með mikilli ánægju úr vökvanum og slafra síðan af áfergju í sig í hinum ýmsu aðstæðum, hefur tekist að breyta viðhorfum. Að veita munnmök eða ekki virðist ekki lengur vera val kvenna í ástarleikjum, heldur snýst spurningin nú aðeins um að gleypa eða spýta.

Fjölmiðlar og jafnvel heilbrigðisstofnanir virðast hafa tekið afstöðu til þessarar spurningar, því ekki er þverfótað fyrir upplýsingum um að sæði sé ekki einungis algerlega skaðlaust, heldur einnig stútfullt af næringarefnum og hafi góð áhrif á geðheilsuna. Sæði er jafnvel talið geta komið í veg fyrir morgunógleði á meðgöngu.

Gott og vel. Verið getur að sæði innihaldi einhver næringarefni sem líkaminn getur nýtt sér, en það hlýtur að teljast undarlegt hversu mikla áherslu sumir fjölmiðlar leggja á að halda þessum upplýsingum að lesendum sínum. Sérstaklega þegar útlit er fyrir að fjölmiðlar séu alltaf að vísa í sömu tíu ára gömlu rannsóknina sem rannsakar alls ekki áhrif þess að gleypa sæði, heldur sýnir fram á mögulega fylgni milli góðrar geðheilsu kvenna og þess að nota ekki smokk í leggangasamförum, án þess þó að geta skýrt orsakasamhengið. Það er því umhugsunarefni af hverju þessar mistúlkuðu upplýsingar halda áfram að rata í fjölmiðla ár eftir ár.

Á sama tíma gleymist algerlega að rannsaka og fjalla um mögulega heilsubót sem karlar geta haft af neyslu tíðablóðs. Það hlýtur þó að teljast frekar sambærileg iðja að gleypa sæði og lepja blóð. Hvort tveggja eru líkamsvessar sem koma frá kynfærum fólks og mætti vel neyta í kynlífstengdum athöfnum. Þótt slímhúðin fari út úr líkamanum vegna þess að hennar sé ekki lengur þörf, þýðir það ekki að hún sé úldin eða skemmd á neinn hátt. Blóðið er ferskt og óskemmt þegar það rennur út úr leggöngunum.

Í menningarlegu samhengi er mun meira um neyslu blóðs heldur en sæðis. Um allan heim eru búin til matvæli úr blóði dýra. Masai ættbálkurinn í Afríku nærist á fersku og óunnu nautgripablóði og sjálf þekkjum við blóðmör sem mörgum þykir herramannsmatur. Vísanir í neyslu blóðs má einnig finna í trúarbrögðum og vel er þekkt að kristnir drekka blóð Krists með táknrænum hætti þegar þeir ganga til altaris. Færri sögum fer af notkun sæðis sem innihaldsefnis í matargerðarlist heimsins né neyslu þess við trúarbragðaiðkun.

Brot úr upplýsingatexta um sæði sem finna má á heimasíðu Heilbrigðisstofnunar Þingeyinga og ætlaður er unglingum sem eru að stíga sín fyrstu skref í kynlífinu hljómar svo:

Að kyngja eða ekki…?
Sumir karlmenn leggja á það ofuráherslu þegar þeir þiggja munngælur að ástkonan endi á að kyngja hverjum einasta sæðisdropa sem limurinn lætur frá sér við fullnæginguna. Það er ekki hægt að færa nein rök fyrir því að þetta skipti nokkru máli fyrir karlinn líkamlega séð, sáðlát er sáðlát er sáðlát hvort sem sæðið lendir í skauti, smokki eða vélinda.
Áhuginn á því að sæðinu sé kyngt er miklu frekar tilfinningalegur – með því að kyngja er konan að gefa skilaboð um að hún fíli manninn það vel að hún sé til í að éta hluta af honum. Karlmenn sem eru með þetta á heilanum og gera þessa kröfu í kynlífinu ættu samt að prófa sjálfir að rúnka sér í vatnsglas og kyngja eigin sæði áður en þeir verða fúlir yfir að fá neitun.

Reyndar finnst mörgum konum ekkert að því að kyngja sæði, finnst það æsandi og gott en aðrar kjósa heldur að fá það utan á líkamann í lok vel heppnaðra munngælna. Sæði sem sprautað er yfir brjóst eða látið leka nautnalega út um munnvik er ekki síður eggjandi en sæði sem nýtist konunni sem næring og uppspretta vítamína, prótína og snefilefna.
Konur sem kyngja þurfa ekki að hafa neinar áhyggjur af hollustu sæðisins. Sæðið er tandurhreint, stútfullt af næringarefnum og hvert skot inniheldur aðeins 15 hitaeiningar.

Það væri ekki úr vegi að uppfæra kafla um blæðingar kvenna og bæta samsvarandi klausu við þar:

Að kyngja eða ekki…?
Sumar konur leggja á það ofuráherslu þegar þær þiggja munngælur á túr að ástmaðurinn kyngi hverjum einasta blóðdropa sem kemur úr leggöngunum þar til gælunum lýkur með fullnægingu konunnar. Það er ekki hægt að færa nein rök fyrir því að þetta skipti nokkru máli fyrir konuna líkamlega séð, tíðablóð er tíðablóð hvort sem það lendir í túrtappa, dömubindi eða vélinda.

Áhuginn á því að blóðinu sé kyngt er miklu frekar tilfinningalegur – með því að kyngja er karlinn að gefa skilaboð um að hann fíli konuna það vel að hann sé til í að éta hluta af henni. Konur sem eru með þetta á heilanum og gera þessa kröfu í kynlífinu ættu samt að prófa sjálfar að safna tíðablóði í glas og kyngja áður en þær verða fúlar yfir neitun.
Reyndar finnst mörgum körlum ekkert að því að kyngja blóði, finnst það æsandi og gott en aðrir kjósa frekar að smyrja því utan á líkamann í lok vel heppnaðra munngælna. Blóði sem látið er drjúpa á bringu eða látið leka nautnalega út um munnvik er ekki síður eggjandi en blóðið nýtist karlinum einnig sem næring og uppspretta vítamína, járns og snefilefna. Karlar sem kyngja þurfa ekki að hafa neinar áhyggjur af hollustu blóðsins. Blóðið er tandurhreint, stútfullt af næringarefnum og hver neyslueining inniheldur aðeins 15 hitaeiningar.

Af hverju skyldu fjölmiðlar ekki vera að vinna að því að opna augu fólks fyrir lystisemdum tíðablóðs í kynlífi?  Eiga karlar ekki rétt á þessum upplýsingum?